Туризм саласындағы мемлекеттік-жекешелік әріптестіктің табыс факторларын талдау

Әлемдік пандемияның салдары шекаралардың жабылуына және 2020 ж. жазында Қазақстан Республикасында аймақтық туризмге қосымша сұраныстың артуына алып келді. Туристік салаға түскен күрт жүктеме еліміздің инфрақұрылымы мен туристік нысандарындағы мәселелерді ашты. Осындай нысандарға мемлекет тарапынан жүргізілетін қаржыландыру тапшылығын ескере отырып, туристік кластерді дамытуға мемлекеттік-жекешелік әріптестік (бұдан әрі – МЖӘ) сияқты келісімдердің арнайы нысандары арқылы жеке инвесторлар мен бизнесті тарту қажет. Бұл мақалада негізгі мақсат – МЖӘ құралын дамытуды зерделеу, сондай-ақ туризм саласындағы МЖӘ жобаларын іске асыру үшін табысқа жетудің сындарлы факторларын анықтау. Зерттеу әдіснамасы МЖӘ саласындағы сарапшылар арасында сауалнама жүргізуді қамтиды. Жүргізілген талдау арқылы туристік объектілерді дамыту үшін Келісімнің екі тарапы, яғни мемлекет тарапынан да, жеке сектор тарапынан да ескеруге тиіс 5 негізгі фактор анықталды. Талдау барысында шетелдік және ресейлік авторлардың зерттеулері, сондай-ақ олардың МЖӘ жобаларын дамыту әдістері қарастырылды. Қолданыстағы заңнамалық актілерді табыс факторының бір түрі ретінде қарастыруға ерекше көңіл бөлінді. Бұл жұмыс МЖӘ жобалары арқылы туризмнің табысты дамуын түсінуге елеулі үлес қосады, сонымен қатар, мемлекеттің МЖӘ жобаларына қолданатын тәсілді қайта қарауға көмектеседі. Мемлекет пен жеке сектордың ынтымақтастық негізіндегі бірлескен қызметі – қазақстандық экономикадағы тыңғылықты және жан-жақты зерттеуді қажет ететін салыстырмалы түрде жаңа сала.

1. Амунц Д.М. Государственно-частное партнерство. Концессионная модель совместного участия государства и частного сектора в реализации финансовоемких проектов // Справочник руководителя учреждения культуры. – 2005. – № 12. – С. 16–24. URL: http://www.cultinfo.ru/cultura/2006-04/partnerstvo.htm

2. Варнавский В. Альянс на неопределенный срок // Фельд Почта. – 2004. – № 29. – С. 5.

3. Кеслер А. Экономические основы государственно-частного партнерства. – М., 2007. – 155 с.

4. Бородачев И. Частно-государственное партнерство и его роль в развитии социальной инфраструктуры. – 2008. – 142 с.

5. Жилкибаева М.А. Государственно-частное партнерство в Казахстане: оценка динамики, институциональное обеспечение, приоритеты развития // Экономика Центральной Азии. – 2020. URL: https://1economic.ru/journals/asia/archive/111212

6. Батаева Б.С., Айрапетян Л.Н. Взаимодействие властных и предпринимательских структур в ходе разработки и реализации целевых программ// Управление экономическим системами. – 2015. – № 3. URL: http://uecs.ru/uecs-75-752015/item/3390-2015-03-04-12-48-17

7. Rajkumar K., Selvakumar C., Sharavanakumar P.S. Importance of critical success factor analysis in public-private partnership in infrastructure development in India. International Journal ofAdvanced Technology in Engineering and Science. 2016. Vol. 4. No. 1. Р. 75–82.

8. Liu J., Love P.E., Smith J., Regan M., Davis P.R. Life cycle critical success factors for public–private partnership infrastructure projects. J. Manag. Eng. 04014073. 2014. URL: http://dx.doi.org/10.1061/(ASCE) ME.1943-5479. 0000307.

9. Аришков А.А., Беляева И.Ю. Роль взаимодействия власти и бизнеса в развитии инфраструктуры территории Российской Федерации // Сборник статей III Международного конкурса научных работ студентов аспирантов. – 2014. URL: http://www.fa.ru/projects/mknrsa/skireports/3/%D034%90.pdf

10. Moser C.A., Kalton G. Survey Methods in Social Investigation, Basic Books, London and New York, NY. 1971.

11. Матвеев А.В. Качественные и количественные исследования процесса межкультурной коммуникации (на примере изучения межкультурной компетенции российских и американских менеджеров // Сборник научных трудов «Теория коммуникации & прикладная коммуникация». – Вестник Российской коммуникативной ассоциации, выпуск 1 / Под общей редакцией И.Н. Розиной. – Ростов н/Д: ИУБиП, 2002. – С. 79–88. – 200 с.